Anoreksja

15.06.2020

Anoreksja dotyczy przede wszystkim dziewcząt czy kobiet, ale coraz częściej pojawia się również u chłopców, mężczyzn. Niejedzenie i inne typowe dla anoreksji zachowania to coś więcej niż chęć schudnięcia. Anoreksja jest jednym z najbardziej wyniszczających zarówno fizycznie, jak i psychicznie zaburzeń. Jej leczenie jest trudne, długie, wymaga ogromnej pracy ze strony osoby chorej oraz jej najbliższego otoczenia. Dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na jak najwcześniejsze jej oznaki i reagować jak najszybciej. Utrwalony sposób podejścia do jedzenia, jest trudniej zmienić. Dlatego warto wiedzieć więcej. Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny polega na tym, że osoba chora odczuwa silny lęk przed przytyciem i dąży do uzyskania możliwie niskiej wagi. Aby ten cel zrealizować, stosuje głodówki, intensywnie ćwiczy (biega kilka godzin dziennie, aż mdleje z wyczerpania, ćwiczy w nocy jak nikt nie widzi), czasem także stosuje środki przeczyszczające. Inne metody to np.: połykanie wacików, żeby nie czuć głodu. Skutkiem choroby jest znaczna utrata masy ciała, z którą wiążą się dalsze problemy zdrowotne. Anoreksja wyniszcza nie tylko ciało, ale także umysł. Niezależnie od swojej wagi chora osoba patrząc w lustro widzi zwały tłuszczu. Anoreksja to próba uzyskania kontroli nad swoim życiem lub ciałem, pole do rywalizacji, pokazania innym swojej siły i wytrzymałości. Bardzo istotnym elementem anoreksji jest sposób w jaki jest traktowana przez osobę na nią cierpiącą. Anorektycy bardzo często czują się dobrze chorując, głównie przez złudne poczucie kontroli i wewnętrznej siły. Co powinno zaniepokoić, na co rodzic powinien zwrócić uwagę: - duży spadek masy ciała w dość szybkim czasie, - zmiana nawyków żywieniowych, np. rezygnacja z jakiegoś stałego posiłku – kolacji, z ulubionych do tej pory potraw, zmniejszanie porcji, niekończące się „przeżuwanie”, - zainteresowania dietami, kuchnią, - rygorystyczna dieta, jedzenie dokładnie o określonych porach, wyeliminowanie węglowodanów, - jedzenie w samotności, chowanie jedzenia, np.: w łóżku, w różnych zakamarkach w pokoju, podczas obiadu dzielenie się posiłkiem z psem, wkładanie go do kieszeni, torebki, - noszenie luźnych ubrań, aby ukryć zmianę figury, - krytyczny stosunek co do wyglądu – nie tylko swojego, koleżanek, rodzeństwa, rodziców, komentowanie wyglądu osób tęższych, mówienie o sobie: „jestem gruba”, - nadmierne skupienie na wyglądzie, obsesja kontroli wagi i wzmożona aktywność fizyczna ukierunkowana na utratę kalorii, - rozdrażnienie, podenerwowanie w momencie, gdy ktoś podejmuje temat wagi czy wyglądu osoby chorej, lęk, niepokój. Konsekwencje anoreksji:

wyniszczenie organizmu,
utrata tkanki tłuszczowej, a także zmniejszenie masy mięśniowej,
obniżenie poziomu hormonów tarczycy (odpowiedzialnych m.in. za metabolizm oraz gospodarkę wapniowo-fosforanową)
hipotermia (temperatura ciała utrzymująca się na poziomie poniżej 36 st. C), często tym osobom jest zimno,
zmniejszenie częstości oddechu,
specyficzny zapach,
zaburzenia układu krążenia i serca,
anemia,
osłabienie zębów i dziąseł,
bóle brzucha, wzdęcia i zaparcia (uczucie pełnego brzucha),
zanik miesiączki,
depresja, nadmierny stres i zaburzenia lękowe,
kruchość, łamliwość, a następnie wypadanie włosów, słabe paznokcie,
osteopenia, zmniejszenie gęstości mineralnej kośćca.

Opracowanie: Bogumiła Cholewa Psycholog

Anoreksja

Newsletter jednostki